Babia Góra (wysokość 1725 m n.p.m.) stanowi najwyższe wzniesienie Beskidów Zachodnich, a drugim po Tatrach miejscem w Polsce. Jest jednolitym i odosobnionym masywem o przebiegu równoleżnikowym. Charakterystyczna, z daleka już rozpoznawalna sylweta góry ze stromymi stokami północnymi i połogami, na dużych obszarach wypłaszczonymi stokami południowymi, jest wynikiem budowy geologicznej masywu. Wysokość pozwala na wyróżnienie pięter klimatyczno-roślinnych (takich jak Tatrach czy Alpach), oczywiście odpowiednio dostosowanych do wysokości Babiej Góry.
Podstawowym celem istnienia Babiogórskiego Parku Narodowego jest ochrona i zachowanie różnorodności biologicznej, tworów przyrody nieożywionej oraz walorów krajobrazowych Babiej Góry, jak również odtworzenie tych siedlisk przyrodniczych, które w wyniku działalności człowieka zostały zniekształcone.
Obszar Babiej Góry jest miejscem występowania wielu rzadkich i interesujących gatunków roślin i zwierząt. Spotkać można tutaj rośliny, których trudno jest szukać w innych miejscach Polski, rzadkie i zagrożone wyginięciem, jak również wiele gatunków objętych ochroną prawną. Świat zwierząt jest równie bogaty i zróżnicowany. Babia Góra jest ostoją dla wielu gatunków, które z powodu silnej presji człowieka z trudem znajdują sobie miejsce poza obszarami chronionymi.
Park w liczbach
- 3392 ha – powierzchnia parku, jedna z najmniejszych wśród polskich parków
- 8437 ha – otulina parku
- 31% – obszar parku objęty ochroną ścisłą
Historia Parku
- lata 20 XX w. – pierwsze próby ochrony masywu Babiej Góry
- 1933 – utworzenie rezerwatu na Babiej Górze
- 1954 – utworzenie Babiogórskiego Parku Narodowego
- 1977 – wpisanie parku na listę Światowych Rezerwatów Biosfery UNESCO
- 1997 – nastąpiło powiększenie Parku o tereny leśne, dawniej użytkowane gospodarczo.